حالا شش-هفت روز است آمده ایم اينجا، بي خيابان های شلوغ، بي تابلوهاي
عظيم تبليغاتي كه همه جاي شهر مثل قارچ رشد كرده بالا آمده اند، بي بوق
هاي مزاحم و دودهايي كه جزوي از زندگي مان شده اند، حالا صبح ها توي
خياباني كه اين چند روز فقط چهار-پنج ماشین به خود دیده سرک می کشیم و
رشد درخت ها را اندازه می گیریم، صبحانه را توی ایوان کنار باغچه، کنار
درخت های بادام می خوریم، حتی دیروز یک گردباد کوچک محله ای سرزده مهمان
سفره مان شده بود، آنقدر بزرگ نبود که چیزی را از جا بلند کند، از دیوار
آمد از دروازه رفت. حالا شش-هفت روز است آمده ایم اینجا و برای نهار از
باغ سبزی پلو میچینیم و بعد از ظهرها چای میخوریم و به تماشای کوه ها می
نشینیم. حالا شش-هفت روز است کویرنشین شده ایم و مهربان.
+ قدرت آباد، ساعت 3 بعدازظهر
ارزش گفتن ندارد!
- مهدی بداشتی
- صبح خروسخوان بیدار شدم. امروز شهریه مرحمت می کنند. یک هفته ی آخر را تقریبا بدون پول زنده ماندم. حالا می توانم هشت هزار تومان داشته باشم. در اولین فرصت خودم را به فیضیه رساندم. پول را گرفتم و به تمام کار هایی که در این یک هفته از بی پولی انجام ندادم فکر کردم. با هشت هزار تومان چه می شود کرد؟ علی الحساب یک شارژ ایرانسل خریدم تا از شرمندگی دوستانی که این چند روز پیامک هایشان را بدون جواب گذاشتم دربیایم. دوهزار تومان هم هزینه ی سلمانی دادم تا دستی به سر و رویم بکشد. یک هزار تومانی هم خرج یک عدد روزنامه و یک بسته آدامس اوربیت و تقریبا هزار تومان هم کرایه تاکسی امروزم شد. ماند دو هزار تومان. این دو هزار تومان را هم در کلاس آخر امروز شیرینی خریدم برای بچه های کلاس تا حسابم با خدا صاف شود. حالا من همان آدمی هستم که صبح بودم...
