گاهی خودمان می شویم آدم بده ی قصه مان، قصه ای که اولش را دویده ایم و
تا آخرش باید بدویم، قصه ای که وقتی تمام می شود، هر چقدر هم که خوب
تمامش کرده باشیم بازهم منزجر کننده است، یادآوری اش خوش نیست و لحظه
هایش غیرقابل بخشش است، زمان وسعتش را زیاد کرده و دیگر زمین دهان باز
نمی کند تو را در خودش ببلعد، تو را رها کرده. بعد نمیدانی سر به کدام
چاه فرو کنی و منتظر میمانی زمان بگذرد تا آنچه کرده ای را جبران کنی.
دست بر پیشانی میزنی و به خودت در آینه خیره می شوی، ظاهرت مثل همیشه
است، خب همینش کفرت را در میاورت
+ قدرت آباد، آخر شب
+ نگارنده پیش خودش فکر کرده حاسبوا قبل أن تحاسبوا
ارزش گفتن ندارد!
- مهدی بداشتی
- صبح خروسخوان بیدار شدم. امروز شهریه مرحمت می کنند. یک هفته ی آخر را تقریبا بدون پول زنده ماندم. حالا می توانم هشت هزار تومان داشته باشم. در اولین فرصت خودم را به فیضیه رساندم. پول را گرفتم و به تمام کار هایی که در این یک هفته از بی پولی انجام ندادم فکر کردم. با هشت هزار تومان چه می شود کرد؟ علی الحساب یک شارژ ایرانسل خریدم تا از شرمندگی دوستانی که این چند روز پیامک هایشان را بدون جواب گذاشتم دربیایم. دوهزار تومان هم هزینه ی سلمانی دادم تا دستی به سر و رویم بکشد. یک هزار تومانی هم خرج یک عدد روزنامه و یک بسته آدامس اوربیت و تقریبا هزار تومان هم کرایه تاکسی امروزم شد. ماند دو هزار تومان. این دو هزار تومان را هم در کلاس آخر امروز شیرینی خریدم برای بچه های کلاس تا حسابم با خدا صاف شود. حالا من همان آدمی هستم که صبح بودم...
