آمدیم عروسی پسرعمو سعید. هنوز کسی نیامده. رفتم نشستم توی سالن. اینجا
هم کسی نیست. میزها را سبک سنگین میکنم. میز مورد علاقه ام را پیدا میکنم
و مینشینم. سرم را روی میز میگذارم و با موزیک آرامی که توی سالن پخش می
شود فرو میروم تو خود خودم. صدای بی سیم میاید. اطلاعات مدام سر و گوش آب
میدهد. بدهد! به درک! هیچ چیز نباید لذت شنیدن این موزیک و تماشای ستون
های صورتی اینجا را از من بگیرد... نمیدانم. مردک حواسم را پرت کرد. کاش
لااقل کسی بیاید اینجا باهم حرف بزنیم. موزیک را که از دست دادم ولی میز
خوبی پیدا کردم. ای ول!
بالاخره باید خودت را راضی کنی خوش بگذرد!!
ارزش گفتن ندارد!
- مهدی بداشتی
- صبح خروسخوان بیدار شدم. امروز شهریه مرحمت می کنند. یک هفته ی آخر را تقریبا بدون پول زنده ماندم. حالا می توانم هشت هزار تومان داشته باشم. در اولین فرصت خودم را به فیضیه رساندم. پول را گرفتم و به تمام کار هایی که در این یک هفته از بی پولی انجام ندادم فکر کردم. با هشت هزار تومان چه می شود کرد؟ علی الحساب یک شارژ ایرانسل خریدم تا از شرمندگی دوستانی که این چند روز پیامک هایشان را بدون جواب گذاشتم دربیایم. دوهزار تومان هم هزینه ی سلمانی دادم تا دستی به سر و رویم بکشد. یک هزار تومانی هم خرج یک عدد روزنامه و یک بسته آدامس اوربیت و تقریبا هزار تومان هم کرایه تاکسی امروزم شد. ماند دو هزار تومان. این دو هزار تومان را هم در کلاس آخر امروز شیرینی خریدم برای بچه های کلاس تا حسابم با خدا صاف شود. حالا من همان آدمی هستم که صبح بودم...
